31/10/2009
Αράχνες.
Είμαι τυλιγμένη με αράχνες.
Με ιστούς τόσο πυκνούς που δεν μ’ αφήνουν να δω τον κόσμο.
Ιστούς τόσο πυκνούς που οι κραυγές μου ακούγονται στους άλλους σα ψίθυροι.
Ιστούς τόσο πυκνούς που τα δάκρυά μου, μη μπορώντας να διαφύγουν, με πνίγουν.
Είμαι τυλιγμένη με αράχνες.
Μακριά από τον κόσμο.
Μόνη μου να παλεύω να γλιτώσω από τον εαυτό μου που με πνίγει και με σκοτώνει.
Είμαι τυλιγμένη με αράχνες.
Δε βλέπω την ασχήμια του κόσμου,
Κι ο κόσμος δε βλέπει τη δική μου.
Είμαι τυλιγμένη με αράχνες.
Ένα κουβάρι από κλωστές με μια ανθρώπινη ψυχή κλεισμένη όμως μέσα.
Μια ψυχή που προστατεύεται ή κρύβεται.
Που βρίσκει καταφύγιο ή πληγώνεται ακόμη περισσότερο.
Οι αράχνες μου : δώρο και κατάρα.
Μα προστατεύουν, αλλά με πνίγουν ˙ καλύπτουν τις απελπισμένες μου φωνές από τον κόσμο, αλλά τις κάνουν ν’ αντηχούν εκκωφαντικές στ’ αυτιά μου ˙ κρύβουν τον πόνο μου απ’ τους άλλους, αλλά εγώ τον ζω πολύ πιο δυνατό.
Παλεύω να λευτερωθώ, μα μάταιη είναι η πάλη ανάμεσα σε μένα και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Γιατί τι άλλο είναι όλοι αυτοί οι ιστοί αράχνης γύρω μου, από τον ίδιο μου τον εαυτό;
Τι άλλο, εκτός από μένα;
