φθινουν παλι οι οπωρες λοιπον!

Περνούσα αγουροξυπνημενη απο την κουζινα και τοτε τα ειδα, ξαπλωμενα πανω στο τραπεζι της κουζινας, να τα λιαζει ο ηλιος και να τα μισοκρυβει η σαββατιατικη εφημεριδα.. ηταν τα μήλα. τα μήλα ειναι το σημαδι οτι ηρθε το φθινοπωρο. οτι το καλοκαιρι τελειωσε και αρχιζουν τα μαθηματα (πλεον εξεταστικη). ο,τι και να λεει ο καιρος που επιμενει σε καυσωνες, τα μηλα απο τη λαϊκη ειναι το τελος του καλοκαιριου.

κλασσικα, τα φθινοπωρα τα λογαριαζω πιο πολυ για αρχη του χρονου, παρα την πρωτοχρονια, καθως ειναι η αρχη της σχολικης (πλεον ακαδημαϊκης) χρονιας,  η οποια ειναι αυτη που καθοριζει ολο μου το προγραμμα. οι ευχες για το νεο ετος συνηθως γινονται τωρα, θα διαβαζω πιο οργανωμενα, θα βρισκω παντα ελευθερο χρονο για οτι πραγματικα μου αρεσει, θα κανω πιο πολλες παρεες, θα μαζευω το σπιτι και θα πλενω τα πιατα κλπ κλπ κλπ.. κλασσικα η χρονια αρχισε και απο αυτους τους στοχους δεν εχω τηρησει κανεναν.. :Ρ για να δουμε τι θα ακολουθησει! συνηθως το φθινοπωρο μου κανω ενα ξεσκαρταρισμα επισης, συνηθως οσον αφορα φιλους.. η αληθεια ειναι οτι δε μου εχουν μεινει και πολλοι για να το κανω αυτο φετος, οποτε ουτε αυτο βλεπω να το κανω! γενικα το φθινοπωρο μου δεν εχει ξεκινησει και πολυ πετυχημενα, αλλά θα δουμε και στην πορεια! ελπιζω να μπορεσω να ειμαι ισορροπημενη φετος στη νεα μου γειτονια, στην οποια τα κλαρινα και το "μωρο μου σορρυ μα εχω βρει καλυτερο αγορι" φαινεται να ειναι τα μονα ακουσματα. δυσκολο ακουγεται, ειδικα επειδη εχουμε και ενα σωρο πιτσιρικια να προσθεσουν τις δικες τους νοτες σ αυτη τη μουσικη γιορτη της γειτονιας! και τις καμπανες τις εκκλησιας.. θελω το παλιο μου σπιτιιιιιι..!!

[παντως δεν ειναι οοοολα ασχημα, θελω να πω εμαθα οτι πηρα 9,5 στη βιοχημεια (ΝΑΙΙΙΙ..! λατρευω τη βιοχημεια ως τρ, ειναι μια ανωμαλια μου που εκδηλωθηκε απο τις πρωτες ακομη διαλεξεις..να δω αν θα συνεχισει και στη βιοχημεια ΙΙ ), επιτελους ειχα λιγο χρονο γ μενα κ γ αγκαλιες (:$) , κατεβηκαν 4 σεζον big bang theory στο pc μου, φτιαξαμε ενα τερααααααστιο μπολ ζελε φραουλα! εμ αυτα πανω κατω.. δεν ειναι και πολλα, αλλά ειναι μικρα και καλα! κ εχω και την ταση να γκρινιαζω, οποτε ισως ξεχναω και καποια.. :Ρ ]

παυση.

το φθινοπωρο ειναι περιεργη υποθεση.. εχω πει και σε παλιοτερο ποστ, ειναι η εποχη που φθινουν οι οπωρες. δυστυχως συχνα τεινει να φθινει κ η διαθεση κ οι ωμοι κ οι γωνιες του στοματος.. φθινουν τα χρωματα, οι ηχοι, οι μυρωδιες, οι γευσεις.. ανυπσωνονται αντιθετα τοιχοι και πυργοι πολυ πσηλοι, και κλεινομαι εκει. το θεμα ειναι να βρεθει κατι να οπλισει το χερι σου και να το κανει να γκρεμισει ολα αυτα τα οικοδομηματα! να βρεις αυτο που θα σε ωθησει να μη βλεπεις τα πεσμενα φυλλα σα θανατο, αλλά σα μια αρχη: θα λιωσουν και θα χαθουν,ναι, αλλά τα υλικα τους θα χρησιμευσουν στο να γεννηθει κατι νεο και ομορφο και ζωντανο! τι θα ειναι αυτο? λοιπον ειναι κατι διφορετικο για τον καθενα, ενας νεος στοχος ισως, μια αχτιδα φωτος που θα περασει απο καποια χαραμαδα του τοιχου και θα σου δειξει οτι εξω υπαρχει φως.. αν μπορω να αποτολμησω να προτεινω κατι θα ειναι σιγουρα η αγαπη παντως.

αχτιδα φωτος, αγαπη μου, σε ευχαριστω..! θα ριξω τους τοιχους, το υποσχομαι!

φθινουν οι οπωρες

ηρθε το φθινοπωρο! λοιπον παλια νομιζα οτι δεν ηταν φθινοπωρο, αλλα φθηνοπωρο. δηλαδη οχι φθινουν(=πεφτουν) οι οπωρες, αλλα φθηνουν(=γινονται φτηνες) οι οπωρες.. το φθινοπωρο λοιπον ειναι η αγαπημενη εποχη της αγαπημενης μου φιλης, αρα κατι που χαμογελω οταν το σκεφτομαι, αν κ λιγο θλιμμενα οφειλω να ομολογησω.. και οχι γιατι αρχιζει το σχολειο και τα πρωτοβροχια.. αλλα γιατι ετσι οπως φθινουν οι οπωρες και φθινουν και τα φυλλα των δεντρων, φθινουν και δακρυα, και φθινουν και πορτες αποχαιρετισμου, και φθινουν και βλεφαρα και σταματουν να βλεπουν, ειτε μονιμως ειτε προσωρινως.. και ερχεται παλι μπροστα μου αυτη η εικονα, εκεινου του κοριτσιου, που καθεται στην ακρη της θαλασσας, τα μαλλια της τα φυσα ο αερας, τα μπλεκει με τα δακρυα τους, που συνοδευουν κ αυτα τις σταλες της βροχης στο μουσκεμα του καλοκαιρινου της φορεματος.. και θυμαμαι τοτε που με ρωτησαν αν αυτη η κοπελα ειμαι εγω, και απαντησα πως ειναι μαλλον η αγαπημενη μου φιλη. μαλλον φοβομουν να πω πως ναι, εγω ειμαι, πως παντα τετοια εποχη καθομαι ειτε σε καποιο βραχακι στην ακρη της θαλασσας, ειτε με κλειστα τα ματια στην ακρη του μυαλου μου, και αποχαιρετω αυτα που εφυγαν, και διωχνω αυτα που θα ρθουν. ποσο εντονα σε θυμαμαι να με ρωτας για την κοπελα αυτη, κι επειτα να μου λες για το μπλε της θαλασσας.. μα αυτη ειναι μια αλλη εποχη, αυτη ειναι οι εποχη που φθινουν οι ελπιδες, φθινουν οι γωνιες του στοματος και το χαμογελο χανεται. φθινει το φως, κατω απο τον ισκιο ενος πεπλου μιας αραχνης, και τωρα φοβισμενη σταματω τις αναμνησεις..

τι να φερει αραγε αυτο το φθινοπωρο? και τι να αφηνει πισω του? τι αποχαιρετω απο αυτα που φευγουν και τι διωχνω απο αυτα που θα ρθουν? ποιος ξερει, ουτε καν εγω η ιδια, δε θα μπορεσω με σιγουρια ποτε να πω, παρα μονο αν περασουν πολλα φθινοπωρα, και εχουν πεσει πολλες αυλαιες, και εχουν σηκωθει αλλες τοσες. μονο τοτε ισως καταφερω να ξεχωρισω, τι στ αληθεια ειναι αυτο που καθε φορα αφηνω και δεχομαι. ο χρονος θα δειξει.. ας τον αφησω λοιπον να κυλησει..