πολυτεχνειο (καπως καθυστερημενο, αλλα καλιο αργα παρα ποτέ..)

Φετος τη γιορτη του Πολυτεχνειου δεν την εστησαν οι καθηγητες, αλλα οι μαθητες της θετικης της τριτης λυκειου! η ιδεα ηταν απλη: το πολυτεχνειο ειναι συμβολο της νεανικης εξεγερσης. ποια θα ηταν τα αιτηματα της δικης μας εξεγερσης, αν καναμε μια τωρα? αρχικα ειπαμε ενα μικρο χρονικο για την επετειο του πολυτεχνειου. δεν το εχω, και χαιρομαι λοιπον που δε μπορω να το ανεβασω..:Ρ ηταν το μονο μερος που εγραπσε καθηγητης.. στη συνεχεια προβαλαμε ενα βιντεακι με εικονες και ηχο απο το τοτε, και απο το τωρα, για να συνδεσουμε το πολυτεχνειο με την εξεγερση. οριστε και το βιντεακι:




σειρα ειχε ενα αποσπασμα απο την ταινια φραουλες και αιμα, η οποια δειχνει καταληπση πανεπιστημιου στις ΗΠΑ. δυστυχως η ασχετοσυνη μου στους υπολογιστες δε με αφηνει να το ανεβασω, γιατι πρεπει να μικρυνω το μεγεθος κ δεν εχω ιδεα πως γινεται αυτο! παντως εδειχνε τους φοιτητες να εχουν κλειστει στο πανεπιστημιο και να τραγουδανε το give peace a chance ενω οι μπατσοι τους τραβολογανε.

και τελος, ανεβαινουμε στη σκηνη 5 παιδια και διαβαζουμε το κειμενο μου! :D μου ζητησαν να μην εχει τιποτα βαρυγδουπες εκφρασεις, ουτε να ειναι πολυ κατα του σχολειου, γιατι σε σχολικη εκδηλωση το δειχνουμε (!) , οποτε εκανα το καλυτερο που μπορουσα.. ειναι καπως μικρο, οποιος ενδιαφερεται κανει κομμεντ να αναλυσω ολοκληρη τη σκεπση μου!

Το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο της επανάστασης. Και επανάσταση θα υπάρχει όσο δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Πόσοι από εμάς είναι πλήρως ευχαριστημένοι με αυτά που έχουν; Τι είναι αυτό που μας λείπει; Με λίγα λόγια, αν κάναμε τώρα ένα αντίστοιχο Πολυτεχνείο, ποια θα ήταν τα αιτήματά μας;

Ελεύθερος χρόνος

Κάνεις από εμάς δεν έχει το δικό του προσωπικό ελεύθερο χρόνο. Η μέρα μας μοιράζεται στα φροντιστήρια, ενώ είμαστε σε μια απ’ τις καλύτερες περιόδους της ζωής μας. Χωρίς προσωπικό ελεύθερο χρόνο, δε διαμορφώνουμε τη δική μας προσωπικότητα. Είμαστε όλοι αντίγραφα των βιβλίων που διαβάζουμε για να δώσουμε Πανελλήνιες.

Το Δικαίωμα να Ονειρευόμαστε

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από άσχημες ειδήσεις για το μέλλον: ανεργία, οικονομική κρίση… Όλα αυτά μας στερούν το δικαίωμα να κάνουμε όνειρα, να σχεδιάζουμε το μέλλον μας όπως οι ίδιοι αισθανόμαστε οτί είναι σωστό. Αντί γι’ αυτό, καλούμαστε να επιλέξουμε το γνωστό μια ήσυχη δουλειά, ένα αυτοκίνητο και 2 παιδιά. Ο κόσμος όμως δεν προχωρά έτσι. Η πρόοδος έρχεται όταν τα πιο τρελά μας όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Αληθινές Ανθρώπινες Σχέσεις

Χρειαζόμαστε τους γύρω μας για να επιβιώσουμε. Η επιβίωση δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική. Έχουμε ανάγκη την αληθινή επαφή με τους ανθρώπους, τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Έχουμε ανάγκη το αληθινό και αυθεντικό δέσιμο με τους συνανθρώπους μας, και όχι το ψεύτικο και επιφανειακό που στηρίζεται στην εκμετάλλευση.

Μια πολιτεία που ενδιαφέρεται

Κατηγορούμαστε ότι είμαστε παθητικοί και ότι δε συμμετέχουμε στα κοινά. Για να γίνουμε όμως ενεργοί πολίτες χρειάζεται και το ενδιαφέρον της πολιτείας προς εμάς. Χρειαζόμαστε μια πολιτεία που θα αφουγκράζεται τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας, που θα νοιάζεται για μας. Μια πολιτεία, που θα ενδιαφέρεται για τους νέους της.

Το σύνθημά μας λοιπόν είναι ένα: ΖΩΉ. Μια ζωή γεμάτη όνειρα, συναισθήματα, δράση και ελευθερία να είμαστε αυτοί που εμείς επιλέγουμε να είμαστε. Ας γυρίσουμε λοιπόν τις πλάτες μας στο μέλλον που φτιάχνουν οι άλλοι για μας, και ας τους υπενθυμίσουμε:

«Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας

Όχι όμως και τις ιδέες σας.

Γιατί αυτά έχουν τις δικιές τους ιδέες.

Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω

Και δε σταματά στο χθες.»

και το φιναλε: σηκωνομαστε ορθιοι και τραγουδαμε το γυριζω τις πλατες μου στο μελλον.. πειτε δεν ειναι τεεεελεια γιορτη? :) :) :)

Υ/Γ: το βιντεακι δεν το πηραμε ετοιμο! το εφτιαξε ενα παιδι της τεχνολογικης, παλιο μελος της θετικης. κ οκ το ποστ αργησε καπως και επειδη δεν ειχα το βιντεακι γιατι δε μπορουσα να συγχρονιστω μαζι του, αλλα η γιορτη δε θα γινοταν χωρις το χαμογελαστο αυτο παιδι με το κοτσιδακι και τα ωραια γυαλια! (ελπιζω να εισαι ευχαριστημενος με την περιγραφη..)

Υ/Γ2: οι τελευταιοι στιχοι του κειμενου μου δεν ειναι -δυστυχως- δικοι μου, αλλα του Χαλιλ Γκιμπραν, απο το βιβλιο "ο Προφητης"

4 σελιδες ημερολογιου..

προχθες το βραδυ γυριζα σπιτι. Κ ενιωθα τοσο μονη! Ολα ηταν οπως περυσι.. Πουθενα φως, παντου σκοταδι. Ερημια. Οι λιγοστες ακτινες ηταν τοσο θαμπες κ ασθενικες που διαλυονταν. Αισθανομουν ΜΟΝΗ. Πιο μονη ισως κι απο περυσι.. περυσι ειχα τουλαχιστον μια μικρη κουβερτουλα απο ιστους γυρω απο το μυαλο, την καρδια, τα ματια,τα αυτια, το σωμα μου ολο.. Κ ετσι οταν εκλαιγα τα δακρυα μου με επνιγαν, μεγαλες γουλιες αλμυρου νερου.. Χθες ημουν μονη και απροστατευτη. Φωναζα, κι οι κραυγες δεν ειχαν κατι να τις απορροφησει, παρα εφευγαν απο εμενα, χτυπουσαν στον τοιχο και ανακλωνταν, γυρνουσαν πισω σε μενα πιο δυνατες, και με πονουσαν περισσοτερο.. Καποτε ελεγα πως δεν ειμαστε ποτέ μονοι μας, γιατι εχουμε παντοτε για παρεα τις σκεψεις μας. Δεν ειχα σκεφτει ομως τι γινεται οταν οι σκεψεις μας μάς κανουν να ποναμε... Ευχομουν να φυγουν, να φυγουν αυτες οι σκεψεις που με χτυπουσαν τοσο που ματωνα, αιμορραγουσα κι εκλαιγα.. Γυριζοντας σπιτι ενιωθα και παλι μονη. σκεφτομουν πως αυτο που ηθελα ηταν ενα αγγιγμα. τις δυσκολες στιγμες - συνειδητοποιησα φετος - το αγγιγμα απο καποιον δικο σου σε κανει να ηρεμεις απιστευτα. ομως ολοι ηταν μακρια, 3 ωρες ή 10 λεπτα μου εμοιαζαν το ιδιο.. κ εγω ενιωθα τοσο μονη.. ηθελα να κουλουριαστω, να κουλουριαστω τοσο πολυ, ωσπου να γινω ενα τοσο δα μικρο σπορακι. να με βαλουν στο χωμα, να σκεπαστω με το παπλωμα της Γης και να ηρεμησω. και τοτε.. τοτε η φωνη σου ηρθε. κι οπως ημουν ξαπλωμενη στο χωμα ενιωσα..ενιωσα την αναγκη να σηκωθω, να φυτρωσω, να ανθισω.. η φωνη με ανθαρρυνε, λέγοντάς μου πως θα γινομουν σιγουρα το πιο ομορφο λουλουδι. κ εκλεισα τα ματια και αφεθηκα σ' εναν υπνο χωρις ονειρα, βαθυ. κ οταν ξυπνησα, ειχα τελικα ανθισει. δεν ξερω αν ημουν σιγουρα το πιο ομορφο λουλουδι, αλλα σιγουρα ημουν εγω.. απο ενας μικρος σωρος ξερα φυλλα, πρωτα εγινα ενα σπορακι. και τωρα απο σπορακι ημουν ενα μικρο ασθενικο κοτσανακι με 3 τσαλακωμενα κοκκινα πεταλα. ημουν εγω! κ ημουν πολυ χαρουμενη που ειχα ανθισει..

Υ/Γ: αποσπασμα απο το χαρτινο diary of an outcast..κ οκ ειναι τεσσερις σελ γιατι ειναι σε μικρο μεγεθος.. :Ρ τα λεμε!