-Άλλαξέ τον τον ηλιθιο το σταθμο επιτελους..! μας ζαλησε με
τα σκυλαδικα πρωινιατικα..!
-καλααα..
-Μα, αν είναι δυνατον, στα κλαρινα πεσαμε? Κλειστο το
ρημαδι..
Η σκηνη γνωστη. Καλοκαιρι, τα σχολεια τελειωσαν, και η
οικογενεια πηγαινει στην παραλια λιγο εξω από την πολη να ξεσκασει και να
δροσιστει. Η μερα ξεκινα θαυμασια, όταν αποφασιζουμε στη διαδρομη ν ανοιξουμε
ραδιοφωνο, με αποτελεσμα τα ακουσματα που μολις περιεγραπσα.. δε ξερω για σας,
στο δικο μας ραδιοφωνο παντα ετσι συμβαινει! Στο τελος ή το κλεινουμε ή δεν
μπορει ο καημενος ο αοιδος να ακουστει από τη διαφωνια μας για το αν πρεπει να
αλλαξουμε σταθμο ή να βαλουμε CD.
Με τα πολλά, φτανουμε και στην παραλια! Εκει, κλασσικα, ολες
οι καλες θεσεις είναι πιασμενες. Ε βεβαια! Πού θα προτιμησει να κατσει ο
κοσμος, κατω από τον πλατανο ή διπλα στο βρακακι, εεεε βαρκακι του κυρ-Μητσου?
(κάθε καλοκαιρι κανουμε αυτό το παιχνιδι λεξης με τα αδερφια μου, ξερω είναι
χαζο, αλλά είναι εθιμο!) φυσικα όλα αυτά θα μπορουσαν να ειχαν αποφευχθει αν
πολύ απλα ειχαμε φυγει από το σπιτι ένα τεταρτο νωριτερα.. αλλά όχι! ΠΡΕΠΕΙ
παντα καποιος να μη βρισκει το μαγιο του, να χει λερωσει το ρουχο που θα βαζε
από πανω, να του χαλανε οι παντοφλες, ή να αποφασιζει τελευταια στιγμη να ερθει
ενώ οοοολοι οι υπολοιποι είναι ετοιμοι και να μην εχει κανει και αποτριχωση
οποτε να αργει επιπλεον! Τελοσπαντων.. επειδη στην οικογενεια μας νιωθουμε πολύ
επιστημονες, προσπαθησαμε να σκεφτουμε με τους νομους της φυσικης που θα
κατσουμε αναλογα με το που υπηρχε προοπτικη να σχηματιστει σκια την ωρα που θα
ακολουθουσε, και αφου καναμε περηφανο το νευτωνα και το γαλιλαιο με τις γνωσεις
μας, στρωσαμε πσαθες και καθισαμε να απολαυσουμε την χαλαρωση που συνεπαγεται η
παραλια..
Κλασικες σκηνες θα μπορουσαν να είναι πιτσιρικια που
τσιριζουν, πιτσιρικια που πνιγονται, πιτσιρικια που τσιριζουν, πιτσιρικια που
θελουν να κατουρησουν, το κανουν μεσα στη θαλασσα και μετα το δηλωνουν με
περηφανια δυνατα στους γονεις τους και δειχνουν και το σημειο, μισο μετρο δεξια
από οπου κολυμπουσες, πιτσιρικια με μπαλες, πιτσιρικια που τσιριζουν, πιτσιρικια
με ρακετες, πιτσιρικια με κουβαδακια, πιτσιρικια που τσιριζουν, πιτσιρικια
καλυμμενα με αμμο, πιτσιρικια ξεβρακωτα, πιτσιρικια που τσιριζουν, πιτσιρικια
με σκυλια, πιτσιρικια που τσιριζουν με σκυλια που γαβγιζουν.. αλλά σημερα
πηγαμε πρωι στην παραλια με αποτελεσμα να τα γλιτωσουμε όλα αυτά ευτυχως! η
παραλια ειχε μονο μεσηλικους και γερους. Χαμογελο ανακουφισης χαρακτηκε στα
χειλη μου..! (όπως ισως υποπσιαστηκατε δεν πολυσυμπαθω τα πιτσιρικια, ιδιως
στην παραλια, και ιδιως οσα κανουν τα παραπανω, οπουδηποτε)
Ξαπλωσα αναπαυτικα στην πσαθα μου και ξεκινησα να διαβαζω το
βιβλιο που ειχα παρει μαζι μου. Προσπαθουσα να διαβασω για τη βιολογια και πώς
εξηγει τον κοσμο, προσπαθουσα να κατανοησω τι σκατα εννοουσε ο συγγραφεας, δε
μπορουσα να συγκεντρωθω.. Ένα αντιπροσωπος της ταξης των Διπτερων (υπερταξη
Ολομεταβολα, ανθυπομοταξια Νεοπτερα, υφομοταξια Πτερυγωτα, ομοταξια Εντομα,
υποφυλο Εξαποδα, φυλο Αρθροποδα, κατηγορια Εκδυσοζωα των Πρωτοστομιων Μεταζωων)
ή αλλιως μια μυγα στρογγυλοκαθισε πανω στο βιβλιο μου και με διεκοπσε, και τοτε
συνειδητοποιησα 3 πραγματα. Α) με εχει καπσει η σχολη, που αντι για μυγα
σκεφτηκα ολο το παραπανω μακρυναρι Β) παρ’ολο που ξερω το παραπανω μακρυναρι
κοπηκα στο ρημαδομαθημα και ισως επρεπε να το διαβαζω τωρα αντι να καθομαι στην
παραλια Γ) αυτό που δε με αφηνε πρακτικα να συγκεντρωθω ηταν οι διπλανοι μας..!
Και ερχομαι στους διπλανους. 2 ζευγαρια 45-50 χρονων.
Συγκεκριμενα ενοχληση μου προκαλουσε η μια γυναικα, με βαμμενο ξανθο μαλλι και
λεοπαρδαλε μαγιο (ειδος Homo sapiens, χμμ δε ξερω το παρακατω μακρυναρι είναι στη ζωολογια
ΙΙΙ που ακολουθει, αλλά σιγουρα είναι θηλαστικο, χορδωτο, δευτεροστομιο) που
φλυαρουσε για τα παιδια της.
-ααααχ μια δουλεια τα βαζεις να κανουν δε μπορουν, ουτε
μακαρονια να βρασουν, ουτε το κρεβατι τους να στρωσουν.. τις προαλλες τα αφησα
μονα τους 3 ωρες και νομισα πως ριξαν ατομικη βομβα στο σπιτι, παει θα γινει
φοιτητης σε δυο χρονια ο Δημητρακης, το βλεπω εγω, θα είναι ο Δημητρακης μου,
τα ποντικακια και τα σκουληκακια σπιτι, πού να τον αφησω, δε νογαει να κανει
τιποτα μονος του!
-αχ καλε τι να πεις, συμπληρωνει η άλλη γυναικα (ξανθο
μαλλι, τιρκουαζ μαγιο και τσιγαρο στο στομα), τα ιδια χαλια και ο δικος μου..μα
καλα δε κανουν καμια δουλεια, θα πεθανουν αμα μεινουν μονα τους, κλπ κλπ
Πιστεπστε με δεν μπορω να αναπαραγω ολο τον διαλογο είναι
εμετικος, πραγματικα δε θελω να ξερω τι συζητανε η μαμα μου με τις φιλες της..
Τελοσπαντων στη διαρκεια της συζητησης αυτή με το λεοπαρδαλε εξομολογηθηκε στην
άλλη ότι δεν ξερουν τα παιδια να κανουν τις δουλειες γιατι τους τα χει όλα
ετοιμα και γιατι δεν τους εχει δειξει πώς να τα κανουν, οποτε χαρηκα πως
συνειδητοποιει το λαθος της και μετανοει, αλλά βιαστηκε να συμπληρωσει ότι για
αυτό είναι αχαριστα, οποτε σκεφτηκα ότι καλα της κανουν και την παιδευουν..
Η ωρα ειχε περασει, και εγω ειχα διαβασει μια σελιδα με το
ζορι, αρχισα να ευχομαι να υπηρχαν πιτσιρικια στην παραλια, πιτσιρικια παντου..
πιτσιρικια να πατανε αχινους και να παιδευουν τις μαναδες τους να τους βγαλουν
τα αγκαθια, πιτσιρικια που παιζοντας τραβανε το μαγιο της μαμας τους και την
ξεβρακωνουν, πιτσιρικια που ενώ παιρνουν φορα να πεταξουν την πετρα μακρια μεσα
στη θαλασσα τους ξεφευγει η πετρα και πεφτει πανω στη μαμα τους, πιτσιρικια που
η μαμα τους τα μπουκωνει φαι μετα το μπανιο και ξερνανε πανω της, πιτσιρικια
που ο ανεμος τους παρασερνει την μπαλα στα βαθια και στελνουν τη μανα τους να
κολυμπησει μεχρι εκει να τη φτασει, πιτσιρικια που φωναζουν τη μανα τους κάθε 5
δευτερολεπτα να κοιταξει τι καταπληκτικα που κολυμπανε μην αφηνοντας τη να
κουτσομπολεπσει, και ένα σωρο άλλα υπεροχα πιτσιρικια.. αλλά δεν υπηρχε κανενα.
Δυστυχως.
-Δηλαδη το DNA δεν είναι μονο όπως το περιεγραπσαν οι Watson και Krick?
Ηταν ο πατερας μου που με ρωτησε, ειχε δανειστει κ αυτος ένα
από τα βιβλια μου και διαβαζε.
-εε ναι!, βιαστηκα να απαντησω, απανταει και σε άλλες μορφες
αναλογα με τις συνθηκες.
Και εκει ενώ του εξηγουσα, ο θορυβος από τα διπλανα ζευγαρια
μειωνοταν. Και οσο πιο πολύ πορωνομουν, τοσο πιο πολύ μειωνοταν..! ωσπου στο
τελος, από τις 5 παρεες εκει γυρω, ακουγομουν μονο εγω..
-καταλαβες?
-ναι, ευχαριστω πολύ!
Χαμογελασα και ενιωθα τα ματια μου να λαμπουν.
-ε εγω παω να βουτηξω..
Ηταν η φωνη της γυναικας με το λεοπαρδαλε..! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Σαν ηχω στις σκεπσεις μου, ακουω τον πατερα μου να μου πσηθυριζει:
-επιτελους εφυγε.. να σαι καλα, το DNA την
εδιωξε..!
Βυθιστηκαμε κ οι δυο στα βιβλια μας με χαμογελο, και την
ανακουφιση του happy end..
Υ/Γ: ετσι περασα σημερα το πρωινο μου.. καλο καλοκαιρι σε
ολους!
