και επειδη καιρο εχω να βαλω και λιγη ποιηση, ειπα να ανεβασω κατι απο Μπορις Βιαν. προσφατα με ειχε πιασει μια σχετικη πορωση, την οποια και ακομη εχω, αλλα περιμενω να τελειωσουν οι πανελληνιες για να ασχοληθω. οποτε λογω πορωσης, ειχα πσαξει στη βιβλιοθηκη για κανα ποιημα και βρηκα μερικα. ηδη εχω ανεβασει ενα δικο του, οριστε και ενα δευτερο, στο πρωτοτυπο για τους γαλλομαθεις, και σε μεταφραση για τους υπολοιπους. η μεταφραση δικη μου ε? :)
Un poète
C’est un être unique
A des tas d’exemplaires
Qui ne pense qu’en vers
Et n’écrit qu’en musique
Sur des sujets divers
Des rouges et des verts
Mais toujours magnifiques
Ενας ποιητης
είναι ένα ον μοναδικο
σε ένα σωρο αντιγραφα
που δε σκεφτεται παρα με στιχους
και δε γραφει παρα σε μουσικη
για θεματα διαφορα
κοκκινα και πρασινα
μα παντα υπεροχα
και τωρα θυμηθηκα εκεινη τη μεγαλη και ακομη ατελειωτη συζητηση με την πολυ καλη μου φιλη, πανω στο θεμα καλλιτεχνης. το ερωτημα απλο: τι, ποιος ειναι καλλιτεχνης? χμ κλασσικα οταν η ερωτηση ειναι τοσο απλη, η απαντηση παντα σε δυσκολευει.. θα επανερθω καποια στιγμη με αυτο το θεμα, με τις αποπσεις τις δικες μου (εμενα και της φιλης μου) αλλα και αλλων.
Υ/Γ: ελεος πρεπει να χω καταντησει πολυ βαρετη, στα τελευταια μου ποστ ολο τις πανελληνιες αναφερω!
Τα ανθοπωλεία δεν έχουν ποτέ ρολά. Κανένας δεν προσπαθεί να κλέψει λουλούδια.
Μπόρις Βιάν
(πριν καιρο ειχα διαβασει αυτη τη φραση, και πραγματικα μου αρεσε παρα πολυ.. ειχα κανει τοτε καποιες σκεπσεις, και καθε φορα που την ξαναεβλεπα σκεφτομουν και κατι διαφορετικο. Μια απο αυτες τις σκεπσεις ειναι κ αυτη που ακολουθει. Μη μεινετε ομως σε αυτη, καντε τις δικες σας σκεπσεις! )
Είναι εφιαλτικό! Κανείς δεν προσπαθεί να κλέψει λουλούδια. Οι περισσότεροι προσπαθούν να κλέψουν λεφτά, το κράτος, γυαλιά ηλίου, ντομάτες… Αλλά όχι λουλούδια. Ούτε μαργαρίτες ούτε σκυλάκια ούτε ηλιοτρόπια ούτε καν ορχιδέες. Εκτός κι αν τα λουλούδια είναι σε πίνακα του Βαν Κογκ. Γιατί έτσι θα πουλήσουν τον πίνακα και θα βγάλουν λεφτά. Λουλούδια χρειάζονται μόνο οι ερωτευμένοι. Κι αυτό είναι το πρόβλημά μας. Η κοινωνία μας, οι πόλεις μας δεν είναι ερωτευμένες. Μα σκέψου αν ήταν… Όλη η πόλη θα ήταν ένα τεράστιο ανθοπωλείο. Φαντάσου λοιπόν μια πόλη ανθοπωλείο. Ή μάλλον όχι. Το ανθοπωλείο προϋποθέτει πως θα πουλάς και θ’ αγοράζεις λουλούδια. Τι να τα κάνει όμως τα λεφτά μια ερωτευμένη πόλη; Η αγάπη την τρέφει ˙ δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Μια πόλη ανθόκηπος λοιπόν. Η κάθε γειτονια κι ένα λουλούδι. «Πώς θα πάω στην κεντρική πλατεία;» «Προχωρήστε ευθεία, στρίψτε δεξιά στο δρόμο των ζουμπουλιών και μετά αριστερά στη λεωφόρο με τα κρινάκια. Διασχίστε τη συνοικία με τις παπαρούνες και σε λίγο θα τη δείτε μπροστά σας: ανάμεσα στις γαρδένιες.» Κι η πόλη-ανθόκηπος θα είναι το πιο όμορφο μέρος. Όπου νεαροί θα κλέβουν λουλούδια για να τα χαρίσουν σε κομψές δεσποινίδες. Κι ο ανθοκόμος-δήμαρχος δεν προσπαθεί καν να τους πιάσει. Δε θα προσπαθήσει καν να βάλει ρολά και συρματοπλέγματα και πινακίδες μην πατάτε τη χλόη. Γιατί θυμάται που ήταν κι αυτός νεαρός κι είχε πάντα γδαρμένα τα χέρια του από τα αγκάθια των ρόδων, και μύριζε πάντα η αγκαλιά του γιασεμί. Κι η αστυνομία κι αυτή θα γυρνούσε την πλάτη όταν κάποιος προσπαθούσε να πιάσει ένα κυκλάμινο για μιαν αγαπημένη. Γιατί παλιά ο κάθε αστυνομικός έκλεβε κι αυτός κυκλάμινα και ανεμώνες. Και δικαστήρια δε θα υπήρχαν ˙ πώς να δικάσεις έναν ερωτευμένο; Και όλοι θα ‘ταν ευπρόσδεκτοι. Τα πουλιά να κελαηδήσουν, οι μέλισσες να φέρνουν τα νέα από λουλούδι σε λουλούδι, οι κάμπιες να γίνουν πεταλούδες. Όλοι εκτός από αυτούς που είναι ερωτευμένοι με το χρήμα. Γιατί δε γίνεται ν’ αγαπάς ένα χαρτί, εκτός κι αν είναι το γράμμα που σου ‘στειλε ο αγαπημένος σου. Δε γίνεται να είσαι ερωτευμένος με κάτι που κάνει τους ανθρώπους να μην κλέβουν γαρύφαλλα. Δε γίνεται να είσαι ερωτευμένος με κάτι που δε μπορεί να σου χαμογελάσει, που δε μπορεί να νιώσει ζεστασιά μόνο και μόνο επειδή είσαι κοντά του, που δεν μπορεί να σου ψιθυρίσει γλυκά σ’ αγαπώ. Γι’ αυτό και όλοι οι κάτοικοι του ανθόκηπου-πόλη είναι ευτυχισμένοι. Γιατί ευτυχισμένοι είναι όλοι οι ερωτευμένοι, που για να ζήσουν τους φτάνει μόνο να μπορούν να κλέψουν ένα μπουκέτο δροσερά λουλούδια.
Σημερα το μεσημερι, εκει που τρωγαμε ολοι μαζι στο τραπεζι, και ενω επικρατουσε απολυτη ησυχια, αν φυσικα εξαιρεσεις το θορυβο των μαχαιροπιρουνων, ο μικρος μου αδερφος ξεφωνισε τρομαγμενος: "Μπαμπά μπαμπά, το χταπόδι μου μίλησε!"
Αμέσως (κλασική καμμενη) θυμήθηκα ενα ποιήμα του Boris Vian, τον οποιο γνωρισα προσφατως μεσα απο τον "Αφρο των ημερων" (θα γραπσω και γι αυτο οπωσδηποτε), με τιτλο "Καλημερα Σκυλε". Το αντιγραφω, σε μεταφραση Αντωνη Φωστιερη κ Θαναση Νιαρχου, την οποια βρηκα σε μια εκδοση με ποιηματα του Boris Vian απο τις εκδοσεις Γνωση.
Βλέπω στο δρομο ενα σκυλι Του λεω: Τι κανεις σκυλε; Φανταζεστε ποτέ να μ' απαντουσε; Οχι; Ε, να λοιπον που ωστοσο μ' απανταει Αν κ γι' αυτο βεβαιως εσεις δε δινετε πενταρα Ετσι οταν βλεπω γυρω μου ανθρωπους Να προσπερνανε τα σκυλια χωρις κανενα βλεμμα Νιωθω βαθια ντροπη για τους γονιους τους και για των γονιων τους τους γονιους Γιατι μια τοσο φοβερη ανατροφη Προϋποθετει τρεις γενιες-δεν υπερβαλλω διολλου!- Συφιλη κληρονομικη Ομως προσθετω -Μην τυχον κ ταραχτει κανενας- οτι τα πιο πολλα σκυλια συνηθως δε μιλανε.
Αχ, ποσο μα ποσο καιρο εχει να μου μιλησει εμενα ενα χταποδι (εστω και μαγειρεμενο), ή ενα σκυλι! Μεγάλωσα μου φαινεται.. Δεν καταδεχονται να μου μιλησουν.. :( εγω παντως προσπαθω, τελευταια επιασα φιλιες με ενα μυρμηγκι, τον Μυρ. Ηταν αρρωστουλη το καημενο.. Προσπαθησα να το βοηθησω, αλλα δυστυχως δεν τα καταφερα.. Μηπως να παπσω ομως να ανησυχω; Ισως και για τα μυρμηγκια να ισχυει κατι αναλογο με το "τα πιο πολλα σκυλια συνηθως δε μιλανε"..
Υ/Γ: Ε, δεν εννοω οτι ακουω φωνες ετσι? Αλλα πώς ειναι αυτο το συναισθημα οτι για λιγα κλασματα αγγιζεις τη σκεπση και την ψυχη του αλλου? Ετσι! Δηλαδη δε ξερω για σας, αλλα πιο συχνα μου τυχαινει με τετραποδα παρα με διποδα..
