"το χταποδι μου μιλησε!"

Σημερα το μεσημερι, εκει που τρωγαμε ολοι μαζι στο τραπεζι, και ενω επικρατουσε απολυτη ησυχια, αν φυσικα εξαιρεσεις το θορυβο των μαχαιροπιρουνων, ο μικρος μου αδερφος ξεφωνισε τρομαγμενος: "Μπαμπά μπαμπά, το χταπόδι μου μίλησε!"

Αμέσως (κλασική καμμενη) θυμήθηκα ενα ποιήμα του Boris Vian, τον οποιο γνωρισα προσφατως μεσα απο τον "Αφρο των ημερων" (θα γραπσω και γι αυτο οπωσδηποτε), με τιτλο "Καλημερα Σκυλε". Το αντιγραφω, σε μεταφραση Αντωνη Φωστιερη κ Θαναση Νιαρχου, την οποια βρηκα σε μια εκδοση με ποιηματα του Boris Vian απο τις εκδοσεις Γνωση.

Βλέπω στο δρομο ενα σκυλι
Του λεω: Τι κανεις σκυλε;
Φανταζεστε ποτέ να μ' απαντουσε;
Οχι; Ε, να λοιπον που ωστοσο μ' απανταει
Αν κ γι' αυτο βεβαιως εσεις δε δινετε πενταρα
Ετσι οταν βλεπω γυρω μου ανθρωπους
Να προσπερνανε τα σκυλια χωρις κανενα βλεμμα
Νιωθω βαθια ντροπη για τους γονιους τους
και για των γονιων τους τους γονιους
Γιατι μια τοσο φοβερη ανατροφη
Προϋποθετει τρεις γενιες-δεν υπερβαλλω διολλου!-
Συφιλη κληρονομικη
Ομως προσθετω
-Μην τυχον κ ταραχτει κανενας-
οτι τα πιο πολλα σκυλια συνηθως δε μιλανε.

Αχ, ποσο μα ποσο καιρο εχει να μου μιλησει εμενα ενα χταποδι (εστω και μαγειρεμενο), ή ενα σκυλι! Μεγάλωσα μου φαινεται.. Δεν καταδεχονται να μου μιλησουν.. :( εγω παντως προσπαθω, τελευταια επιασα φιλιες με ενα μυρμηγκι, τον Μυρ. Ηταν αρρωστουλη το καημενο.. Προσπαθησα να το βοηθησω, αλλα δυστυχως δεν τα καταφερα.. Μηπως να παπσω ομως να ανησυχω; Ισως και για τα μυρμηγκια να ισχυει κατι αναλογο με το "τα πιο πολλα σκυλια συνηθως δε μιλανε"..

Υ/Γ: Ε, δεν εννοω οτι ακουω φωνες ετσι? Αλλα πώς ειναι αυτο το συναισθημα οτι για λιγα κλασματα αγγιζεις τη σκεπση και την ψυχη του αλλου? Ετσι! Δηλαδη δε ξερω για σας, αλλα πιο συχνα μου τυχαινει με τετραποδα παρα με διποδα..