ηρθε το φθινοπωρο! λοιπον παλια νομιζα οτι δεν ηταν φθινοπωρο, αλλα φθηνοπωρο. δηλαδη οχι φθινουν(=πεφτουν) οι οπωρες, αλλα φθηνουν(=γινονται φτηνες) οι οπωρες.. το φθινοπωρο λοιπον ειναι η αγαπημενη εποχη της αγαπημενης μου φιλης, αρα κατι που χαμογελω οταν το σκεφτομαι, αν κ λιγο θλιμμενα οφειλω να ομολογησω.. και οχι γιατι αρχιζει το σχολειο και τα πρωτοβροχια.. αλλα γιατι ετσι οπως φθινουν οι οπωρες και φθινουν και τα φυλλα των δεντρων, φθινουν και δακρυα, και φθινουν και πορτες αποχαιρετισμου, και φθινουν και βλεφαρα και σταματουν να βλεπουν, ειτε μονιμως ειτε προσωρινως.. και ερχεται παλι μπροστα μου αυτη η εικονα, εκεινου του κοριτσιου, που καθεται στην ακρη της θαλασσας, τα μαλλια της τα φυσα ο αερας, τα μπλεκει με τα δακρυα τους, που συνοδευουν κ αυτα τις σταλες της βροχης στο μουσκεμα του καλοκαιρινου της φορεματος.. και θυμαμαι τοτε που με ρωτησαν αν αυτη η κοπελα ειμαι εγω, και απαντησα πως ειναι μαλλον η αγαπημενη μου φιλη. μαλλον φοβομουν να πω πως ναι, εγω ειμαι, πως παντα τετοια εποχη καθομαι ειτε σε καποιο βραχακι στην ακρη της θαλασσας, ειτε με κλειστα τα ματια στην ακρη του μυαλου μου, και αποχαιρετω αυτα που εφυγαν, και διωχνω αυτα που θα ρθουν. ποσο εντονα σε θυμαμαι να με ρωτας για την κοπελα αυτη, κι επειτα να μου λες για το μπλε της θαλασσας.. μα αυτη ειναι μια αλλη εποχη, αυτη ειναι οι εποχη που φθινουν οι ελπιδες, φθινουν οι γωνιες του στοματος και το χαμογελο χανεται. φθινει το φως, κατω απο τον ισκιο ενος πεπλου μιας αραχνης, και τωρα φοβισμενη σταματω τις αναμνησεις..
τι να φερει αραγε αυτο το φθινοπωρο? και τι να αφηνει πισω του? τι αποχαιρετω απο αυτα που φευγουν και τι διωχνω απο αυτα που θα ρθουν? ποιος ξερει, ουτε καν εγω η ιδια, δε θα μπορεσω με σιγουρια ποτε να πω, παρα μονο αν περασουν πολλα φθινοπωρα, και εχουν πεσει πολλες αυλαιες, και εχουν σηκωθει αλλες τοσες. μονο τοτε ισως καταφερω να ξεχωρισω, τι στ αληθεια ειναι αυτο που καθε φορα αφηνω και δεχομαι. ο χρονος θα δειξει.. ας τον αφησω λοιπον να κυλησει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου