Ελενη και Λευτερης (λιπογραμμα του ε)

Το τριαντάφυλλο ξαπλωτό πάνω στο κομοδίνο. Το πιο πρόσφατο γράμμα του κι αυτό δίπλα για συντροφιά. Το τριαντάφυλλο όχι κόκκινο, μα καστανό πια, το γράμμα όχι άσπρο, μα κίτρινο. Ο χρόνος κυλά για τα άψυχα πράγματα, αλλά όχι και γι αυτή. Το στόμα της μια ίσια γραμμή. Σφαλιστή. Για πόσο; Βδομάδα, ή πιο πολύ, χρόνος ή πιο λίγο. Χωρίς μιλιά, χωρίς την παραμικρή κίνηση. Όπως όλο της το σώμα. Τα γόνατα, οι ώμοι, οι καρποί, τα δάχτυλα, όλη της η σάρκα, όλα της τα κόκκαλα ακούνητα. Μόνο το μυαλό της γυρνά, ξαναγυρνά, στη στιγμή που τα πάντα σπάσαν. Τη μια αυτός, χάμου στη γη, δίπλα στα λουλούδια, το άσπρο των δοντιών του αντίκρυ στο φως του ήλιου. Από την άλλη, το καράβι στην αγκαλιά της άμμου. Αυτός στην αγκαλιά κάποιων πολύχρωμων φυκιών. Η δική της αγκαλιά μόνη. Ψάρια τον κοιτούν. Τον φιλούν. Ίσως τον μοιρολογούν. Μόνιμη κατοικία του το υγρό βάθος του βυθού. Ώσπου τα μόρια του να γυρίσουν πίσω απ’ όπου ήρθαν. Να γίνουν ξανά κομμάτι της φύσης απ’ όπου πάρθηκαν για να σχηματίσουν το κορμί του, το νου του. Το όνομά του στη λήθη.. όχι όμως τη δική της! Το όνομά του.. στο όνομά του διπλό το γράμμα της αλφαβήτας, όπως στο δικό της όνομα. Τώρα όμως? Το δικό του όνομα κολυμπά στον πάτο της θάλασσας. Το δικό της κολυμπά στη λίμνη των αλμυρών δακρύων της. Αν.. Αν πλησίαζαν κοντά τα δυο αυτά υγρά.. Ίσως.. Ίσως γλίτωναν τη λήθη..

Αποφασιστικά, αργά, μα σίγουρα, τα γόνατα, οι ώμοι, οι αστράγαλοι, οι καρποί, οι γοφοί αρχίζουν να ζουν. Πλησιάζουν το παράθυρο. Ακούν από κάτω. Τα κύματα χτυπούν τα βράχια. Τα δάχτυλα ανοίγουν τα παντζούρια. Δυνατή η πνοή του κόσμου της φυσά τα μαλλιά. Τα δυο ονόματα μια μουσική στ’ αυτιά της. Τραγούδι τόσο μαγικό, βάλσαμο στην ψυχή της, στο σώμα της. Γαλήνη. Κοιτά μια ακόμη φορά τον ήλιο στη δύση του. «αν ήσουν δίπλα μου…»

Τα δυο ονόματα αγκαλιά στη λήθη της θάλασσας.

(Σημείωση: έφτιαξα ένα λιπόγραμμα του ε, ως φθόγγου και ως ήχου. Αυτό σημαίνει πως δεν έχω βάλει λέξεις που έχουν ε, ει, αλλά και αι. επομένως δεν υπάρχει κανένα και, με, δεν, …. Ρήματα υπάρχουν, σε ενεστώτα και αόριστο, κανένα τους όμως δεν έχει ε, ει ή αι. η ιστορία μου ήρθε από το σχόλιο της Para-mythou, η οποία ανέφερε: «Εγώ πάντως δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το έψιλον, εμφανίζεται δις στο όνομά μου!». Σκέφτηκα επομένως ένα όνομα με δυο έψιλον που χάθηκε, οπότε το άλλο όνομα με δυο έψιλον σταμάτησε και κείνο να σκέφτεται με έψιλον. Μου έλειπε μόνο η αρχή, αλλά δεν άργησε κ αυτή να έρθει, όταν είδα πάνω στο γραφείο μου ένα γράμμα κάποιου που δε θα θελα να χάσω.. μου πήρε γύρω στη μια ώρα να το γράψω, δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φανταζόμουν! Θα το ξανακάνω οπωσδήποτε..)